De Verhalen

Ik ben niet bang om over de oorlog te praten. Echt niet. Het is onze plicht daarover te bespreken. Het is einige manier om iets te verbeteren.Maar ik voel me soms slecht omdat de oorlog taboo is gewoorden. Je moet over alles zorgen, je kan bijna niet jou eigen mening zonder scherpe reactie zeggen. Ik vraag me vaak wat verkeerd met democrati is gebuerd? Wil je iets over Srebrenica of Vukovar zeggen? Oh nee, let op! Iemand kan alles verkeerd verstaan en dan heb je probleem om te verklaren dat je echt niet een hard man zonder tolerantie bent. Het is altijd moeilijk de schuld in de oorlog te meten. De feiten worden na de oorlog relatiev,ja, paradoxaal. Hesse zegt dat het tegendeel van de waarheid ook waarheid is. Mijne waarheid, jouw waarheid… het is moeilijk om objectiev te zijn wanneer je persoonlijke ongeluk hebt. Dan zie je allen wat met jou gebuerd is en het is normaal. Maar we moeten de andere kant van de verhaal accepteren, als we eerlijk een verbetering willen maken. Als we ons verleden zonder verklaring vergeten, kunnen we niet verder gaan.
Ik weet, het is makelijk voor me daarover te praten, ik heb geen schokkende verhaal, het is makelijk om iederen te houden wanneer je geen reden te haten hebt, maar je kan altijd tenminste proberen.
Of ik denk dat je kan… ik weet het niet. Ik heb niets nieuw gezegd,maar tenminste zeg ik iets…